Op maandag ging ik terug naar Nederland. In tegenstelling tot de vlucht naar Canada ging de terugreis erg voorspoedig. Gelukkig ging het goed, want ik wilde niet een herhaling van de heenreis. Vandaag vertrok Auke ook weer van Canada naar Florida. Ik weet dat het huis nu rustig en stil is, terug naar stilte van voordat we kwamen. Misschien is het een opluchting, misschien een beetje ontmoedigend. De stilte kan goed zijn, kan kalmeren en een mogelijkheid geven om te rusten...
Ik woon in een klein huisje op mijzelf. Dit, nadat ik opgegroeid ben in een gezin van vijf kinderen en toen vervolgens verhuisd ben om naar de universiteit te gaan. Daar heb ik zes jaar met huisgenoten gewoond. Daarbij heb ik ondervonden dat stilte soms ook een beetje eng kan zijn. In de stilte is er tijd om na te denken, tijd om te luisteren naar je eigen gedachten, en ook om alle vreemde geluiden zoals het bubbelen in de waterleidingen of het zoemen van de ijskast op te merken. In die stilte is het soms een beetje eng; er zijn soms gedachtes die je dan niet zo gemakkelijk van je afschudt. Ik weet niet hoe Lianne de stilte ervaart, maar ze vindt het in ieder geval fijn als er mensen zijn. Dus neem contact op met Helma als je graag een bezoek brengt bij Lianne!
Afgelopen weken hebben Lianne en ik thee gedronken bij Lisa en Susan. Dat was de eerste keer nadat Lianne was opgenomen dat ze naar vrienden kon gaan. Ik kon zien hoe enorm ze hier van genoot, ze nam elke seconde gretig in zich op! Tegelijkertijd zag ik hoeveel energie het haar kostte om daar te zijn.
Gisteren (29 oktober) heeft Lianne haar tweede behandelsessie vitaminen en mineralen IV gehad. In het ziekenhuis hebben ze ook bloed afgenomen en gezien dat er een hoge waarde aan witte bloedcellen is. Ze gaan dit nader uitzoeken. Vandaag (30 oktober) heeft Lianne een afspraak in het Centrum voor Kanker in Red Deer en een fysio-afspraak. Afspraken kosten haar veel energie… Bid alstublieft voor kracht voor Lianne, zodat ze de vragen goed kan beantwoorden, het goed kan doorstaan en ook voor de mensen die Lianne naar al de verschillende afspraken rijden.
We proberen om positief te blijven, proberen om te blijven hopen, het goede te zien. Maar op sommige dagen is dat moeilijk. We hebben moeilijke/zware gesprekken gehad, gepraat over de toekomst of het gebrek daaraan (in aardse zin gesproken). We hebben gesproken over Gods genade en hulp in deze tijd, maar ook over onze hulpeloosheid in deze situatie. Ik heb haar voeten warm gewreven, haar benen gemasseerd, haar hand vastgehouden; we hebben samen gehuild en gelachen. Hoewel er heel veel is wat je voor haar kan doen, je kunt niet het hoesten of overgeven overnemen; of brandende pijn in haar benen overnemen. Je kan geen ledematen doen ontwaken die in slaapgevallen zijn of tintelen als een gek. Je kan ook geen kleppen sluiten, zodat de vloeistoffen binnen blijven. Je kan naar afspraken rijden en praten met het medisch personeel, maar je kunt niet de kanker uitdrijven; je kunt het allemaal niet wegnemen.
Maar positief blijven is niet altijd mogelijk. We kunnen niet altijd sterk zijn, vaak voelen we ons helemaal niet sterk. We zijn fragiel en zwak en zijn afhankelijk van God voor kracht. We moeten naar Hem blijven kijken, het van Hem verwachten.
In the secret, in the quiet place In the stillness You are there. In the secret, in the quiet hour I wait, Only for You,'cause I want to know You more;
I want to know You, I want to hear Your voice
I want to know You more. I want to touch You, I want to see Your face I want to know You more.
(Liedtekst van Chris Tomlin.
Vrij vertaald: In de verborgen, in de stille/rustige plaats. In de stilte, daar bent U. In het verborgen, het stille/rustige uur; daar wacht ik op U, omdat ik U meer wil kennen/ U begrijpen.
Ik wil U kennen, ik wil Uw stem horen/verstaan, ik wil U nog meer leren kennen. Ik wil U aanraken/aanroeren; ik wil Uw gezicht zien en U meer willen kennen/begrijpen).
Omdat ik de meeste nachten bij Lianne sliep, waren de nachten van de tijd dat ik in Canada verbleef maar een paar uur echt rustig. Ik hoorde het zoemen van de zuurstof en de pomp die het matras vol pompt met lucht. Ik hoorde Lianne een paar woorden mompelen, maar ik kon niet verstaan wat ze probeerde te zeggen en als ik het vroeg bleek ze te praten in haar slaap. Ik hoorde ook haar stem in de gesprekken die we voerden, waarin ze me vragen stelde en we praatten tot half vier in de morgen. We voerden gesprekken terwijl er tranen over mijn wangen stroomden, en ik weet wel zeker dat dat bij haar ook het geval was. We hebben gesproken over het leven. En ons afgevraagd dat wanneer we het leven hebben over leven en hemel; we zelfs niet kunnen bedenken wat te doen zonder dat God ons de kracht geeft. Waar we ons dan aan zouden kunnen vasthouden.
Verschillende nachten heb ik voor gelezen uit het boek van Max Lucado, genaamd Traveling Light (in het Nederlands is dit volgens mij uitgegeven als Lichter door het leven voor moeders). Volgens mij hebben we dit boek al eerder genoemd. Elk hoofdstuk gaat over een vers of een gedeelte uit Psalm 23. Op een avond heb ik drie hoofdstukken achter elkaar gelezen. De volgende ochtend vertelde Lianne op welk punt ze me hoorde, dat op de tweede pagina was (zie hieronder in korte fragmenten opgenomen). Het was goed om te doen, goed om te lezen en getroost/bemoedigd te worden bij waarheden/zekerheden die gebaseerd zijn op de belofte van God voor ons.
"Let us run with endurance the race that is set before us, looking unto Jesus the author and finisher of our faith."(Heb. 12:1-2 NKJV). The writer of Hebrews [...] could have been a jogger, for he speaks of a runner and a forerunner. The forerunner is Jesus, the "author and finisher of our faith." He is the author - that is to say he wrote the book on salvation. And He is the finisher - he not only charted the map, he blazed the trail. He is the forerunner, and we runner are urged to keep our eyes on Jesus."
"Everything improves as I fix my eyes on the sun. Wasn't that the counsel of the Hebrew epistle - "looking unto Jesus"? What was the focus of David? "You are with me; Your rod and Your staff, they comfort me." How did Jesus endure the terror of the cruxifixion? He went first to the Father with his fears. He modeled the words of Psalm 56:3: "When I am afraid. I put my trust in you"(NLT). Do the same with yours. Don't avoid Gardens of Gethsemane. Enter them. Just don't enter them alone. And while there. Be honest. Pounding the ground is permitted. Tears are allowed. And if you sweat blood, you won't be the first. Do what Jesus did; open your heart.
[...[ Don't measure the size of the mountain; talk to the One who can move it. Instead of carrying the world on your shoulders, talk to the One who holds the universe on His. Hope is a look away."
(vrije vertaling uit bovengenoemd boekje: Laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, opziend naar Jezus, de volmaker van het geloof (zie Hebreeën 12: 1-2). De schrijver van de Hebreeën brief zou iemand geweest kunnen zijn die hardloopt, omdat hij spreekt van een hardloper of een voorloper. De voorloper is Jezus, de schrijver en voleindiger van ons geloof. Hij is de schrijver, zogezegd: Hij schreef het boek van verlossing. En Hij is ook de voleindiger: Hij maakt het compleet. Plaatste kaart op kaart en maakte het pad af. Hij is de voorloper en wij worden aangespoord om onze ogen op Jezus te houden.
Alles verbetert als ik mijn ogen op de zon richt. Was dat niet de aanmoediging in de Hebreeën brief om op te zien jaar Jezus? Was dat niet de focus van David? ‘U bent bij mij, Uw stok en Uw staf vertroosten mij.’ Hoe verdroeg Jezus de terreur van de kruisiging? Hij ging eerst naar de Vader met zijn angsten. Hij ging voor in de woorden van Psalm 56 vers 4: ‘Wanneer ik bang ben, vertrouw ik op U’. Doe hetzelfde met je angsten. Ga niet de Hof van Gethsemane uit de weg. Ga er naar binnen. Maar ga er niet alleen naar binnen. En als je er bent wees dan eerlijk. Slaan/beuken op de grond is toegestaan. Ook zijn tranen toegestaan. En als je bloed zweet, dan ben je niet de eerste. Doe wat Jezus deed: open je hart. Meet niet de maat van de bergen, maar praat met Degene die ze kan verplaatsen. In plaats van de wereld op je schouders te dragen, praat met Degene die de wereld in Zijn hand heeft. Hoop is maar één blik omhoog (binnen handbereik).”)
Ach, de stilte van de uren midden in het donker waren rijk. Zo gevuld van Zijn Waarheid. Bij het bestormen van Zijn troon, de vragen stellend, het op de grond beuken/slaan, bij het vragen om het voorbijgaan van de beker; in deze momenten was er hoop. Er was een echt verlangen om de bergen te verplaatsen en om de wedstrijd te lopen. Omdat, en dit is echt waar, het beste dat je kunt overkomen is vertroost te worden door de aanwezigheid van de stok en staf van Christus! Hoe beangstigend de kou en de donkere nacht kan zijn, en hoe lang en donker het dal van de dood er ook uitziet; God is met ons en in Hem stellen wij ons vertrouwen.
In de verborgen, in de stille plaats… In de stilte, daar bent U.
<3 Marieta
Met dank aan onze lieve vriendin Marloes voor het vertalen!
Comments