Er is veel gebeurd in de laatste weken. Het leven lijkt op het moment wel een rollercoaster, eentje met een enorme snelheid! We kunnen bijna niet geloven hoe snel de dagen aan Lianne haar bed voorbij vlogen. Tegelijkertijd moesten we wachten, wachten, en nog meer wachten voordat artsen bij ons kwamen en met ons kwamen praten. Het was moeilijk geduldig te blijven, kalm te blijven, en vredig te blijven. En juist ervaarden we vrede, vrede die ons verstand te boven gaat - vrede die ons kalmeerde en ons hielp om bewust en een beetje rationeel te blijven. We blijven bemoedigd door alle lieve woorden, berichten, kaarten, et cetera. We danken jullie!
Vorig week was een zwaar. Op maandag begon Lianne met bestraling. 5 a 10 behandelingen. Ik ging twee keer met haar mee en stond versteld van de techniek. Ik kijk geen sci-fi films maar de machines die om Lianne zoemde en draaide leken mij wat te sci-fi! Een druk op de knop in de ene ruimte bewoog haar bed in een andere ruimte tot een honderdste van een millimeter nauwkeurig. Machines bromde en bewogen en de bestraling richtte op haar long tumor. Wij hadden hopen. Toen zeiden ze dat ze het bij 5 behandelingen zouden laten. Gaven zij op?
Lianne voelde de impact van de bestralingen al snel. Haar mond werd droog en kon niet vochtig blijven. Ze dronk veel water maar dat hielp eigenlijk ook niet. Ze was gewaarschuwd dat haar hoesten waarschijnlijk zou vermeerderen, en dat gebeurde ook. We zijn erg dankbaar voor de porters. (Wat zijn porters? In Canada zijn er mensen die soort chauffeurs zijn voor patiënten, ze brengen patiënten naar afspraken binnen het ziekenhuis, bijv. de OR, de scans, de bestralingsafdeling, etc. Of een patiënt nou in een rolstoel zit, op een bed ligt, of zelf kan lopen, de porter neemt de patiënt+dossier mee naar de afspraak.) Soms wachtte de porters op ons, andere porters lieten op zich wachten om Lianne naar de basement van het ziekenhuis te brengen voor de bestralingen of weer terug naar haar kamer te vervoeren. Opnieuw werd ons geduld op de proef gesteld. In het engels is het word voor geduld patiënt of patience. Misschien moeten patiënten (en hun omstanders) het meeste geduld/patience leren? Het voelde voor ons wel zo, dat we geduld moesten her-leren. Lianne heeft nog steeds te dealen met de bijwerkingen van de bestralingen. Deze zijn helemaal niet plezierig.
Lianne’s oom Auke, tante Elise, en nichtje Anne Sophie arriveerde vorig week zaterdag vanuit Florida. Ze verbleven net als wij in het huis in Calgary en bezochten Lianne dagelijks. Door de jaren heen hebben we veel herinneringen verzamelt met hen - hun bruiloft in de jaren 90, meerder jaarwisselingen waaronder 2000, Peter’s bruiloft, en mama’s vijftigste verjaardag. We zijn allebei vanuit Nederland verhuist en een leven begonnen in Noord Amerika. Elise en Anne Sophie zijn 4 korte maar krachtige dagen gebleven en Auke blijft langer. Uren hebben ze naast Lianne gezeten, hielden zij haar hand vast, bemoedigende ze haar met hun liefdevolle knuffels en woorden. We zijn dankbaar dat ze konden komen en het was moeilijk hen te zien gaan.
Onze lieve vrienden Chris en Krystle kwamen dinsdag naar Calgary. Krystle en Lianne hebben de laatste jaren veel uitstapjes gemaakt, opzoek naar mooie locaties want Krystle is fotograaf. Krystle deelde deze week: “mijn lieve vriendin (zij draagt mijn wanten terwijl ik fotografeer!).” Lianne heeft mij verteld over de leuke dingen die ze leerde van de o zo geduldige Krystle toen ze afgelopen lente naar Edmonton gingen om met de macro-lens te oefenen. Lianne, Chris, Krystle en andere vrienden gingen vaak met grote zwembanden op de Red Deer River, lachen veel en vaak en delen ook heel veel samen. Dinsdag kwam Krystle om foto's te maken van ons gezin. Een emotionele sessie voor ons als gezin en we zijn zo dankbaar dat het mogelijk was! Dank je wel Chris - je bent een top assistent, en dank je Krystle voor de geweldige fotos. We zullen ze altijd koesteren.
Een ander heel mooi moment was de aanbiddingsavond vorig week vrijdag. James en Lianne hadden het over liederen gehad die gezongen moesten worden en James heeft alles georganiseerd. Rond vijf uur kwam Emily naar Lianne’s kamer en samen hebben we Lianne naar de kapel gebracht. Verpleegkundigen vroegen of we weg gingen, maar nee - we gingen gewoon God prijzen! Vol enthousiasme, vol vreugde. De regels O sisters let's go down, down in the river to pray... good Lord, show me the way (Down to the River to Pray - Alison Kraus) bleven zich herhalen in mijn hoofd toen we door de gangen liepen. Aanbidden met al haar mensen, dat was een van Lianne’s wensen en ik voelde een mengelmoes van emoties binnen in me. Voordat we naar beneden gingen had Lianne gezegd dat ze ongeveer 15 man verwachtte. Toen we de kapel binnen liepen zei ze: “wow, er zijn zoveel mensen gekomen!” Een ruimte vol aanbidders, kinderen van God komen samen om onze hemelse Vader te prijzen maar ook te huilen van verdriet en te smeken om genezing. Dave en Margaret begeleidde ons met gitaar en piano, dat was zo fijn. Er was mogelijkheid voor mensen om schriftgedeelten die op hun hart lagen te delen. Mensen van ieder ‘hoofdstuk’ kwamen - vrienden van de middelbare school, de dominee van de gemeente waar Lianne lid van was toen ze in Calgary woonde, vrienden van Crossroads, leiders van de jeugdvereniging, ouders van vrienden, Lianne’s broers en zussen en hun kinderen, haar ouders, haar vrienden en zo veel meer mensen die meer dan 2 uur hadden gereden om met Lianne te zijn. Zo’n 60 zielen kwamen samen, als een, verbonden. We huilden, we hielden vast, we deelden, we snikte, we zongen. We prezen de Heere onze God, onze Schepper, onze Heelmeester, en pleitte met Hem om te genezen en dat Zijn wil gebeurt.
Na ongeveer 2 uur van wonderlijke aanbidding sloten we af, namen een groepsfoto en brachten we Lianne terug naar haar kamer. Ze was uitgeput maar overvloeide van vreugde. Gevuld met de Geest, en bemoedigd.
Tijdens de aanbiddingsavond vertelde Lianne aan ‘her people’ dat, na vechten in een medisch centrum ze heeft besloten om zaterdag naar huis te gaan. Thuis betekent niet dat ze opgeeft. Nee, thuis zal ze verder gaan met vechten, met het strijden van de goede strijd van het geloof, met God de eer te geven. Thuis hoopt Lianne ook op een meer natuurlijke manier met kanker om te gaan.
Zaterdagochtend kwam een ambulance team naar Unit 61 om Lianne op te halen. Papa en mama hadden al Lianne's spullen al gepakt en waren vooruitgegaan om dingen in Lacombe gereed te maken. Ik ging met Lianne mee in de ambulance. Ik vertelde de broeders dat er veel nieuwe dingen zijn voor ons deze maand. De ambulancebroeders, Andrew en Paul, waren erg zorgzaam en gaven Lianne alle aandacht die nodig was. We hadden lol daar achterin, kletste wat over het slechte asfalt, kregen alle details over ieder knopje en dingetje om ons heen, en probeerde positief te blijven terwijl we ieder scheurtje en bobbeltje in de weg voelde tijdens de rit van bijna 200 kilometer. Andrew en ik zaten klaar met tissues, natte washandjes, warme dekens, water, en andere benodigdheden voor Lianne. Lianne kneep in Andrew en mijn hand toen de pijn te heftig werd om alleen te dragen.. Eindelijk kwamen in vies, met sneeuw bedekt Lacombe. Sneeuw is mooi maar niet in september. We zijn dankbaar voor een geweldig ambulanceteam die Lianne naar binnen brachten en in haar nieuwe ziekenhuis bed hielpen. Ze mocht zelfs de dekens houden. Een souvenir van het team! Bedankt mannen!
Cindy, Helma en papa hadden thuis gezorgt voor de praktische dingen in de dagen voor Lianne’s aankomst. Ze maakten schoon, verhuisden meubilair, schrobden de vloerbedekking, en hebben zelfs nog wat klusjes gedaan die allang op het te doen lijstje stonden. De meiden hadden bedden opgemaakt zodat iedereen een plek had om te slapen. Dank aan Jolanda en Jan-Willem voor de caravan die we mogen lenen. Een extra ‘thuis’ op de oprit was een antwoord op gebed - waar zouden we iedereen anders kunnen onderbrengen? Er wordt goed gebruik gemaakt van de caravan. Manuel en Juda hebben geholpen met het ophangen van de kaarten en Corné heeft de nieuwste familiefoto ingelijst en opgehangen in Lianne’s nieuwe kamer.
Thuis krijgt Lianne goede zorg. Mama geeft veel van de medische zorg, maar we hebben ook een geweldig team om ons heen staan. Tammy en Kim zijn twee lieve vrouwen die ons helpen. Er zijn ook allerlei mensen die helpen bij praktische zaken van het zuurstof tot het bed en de handgrepen in het bad. We zijn dankbaar voor verpleegkundigen die naar ons huis komen en zelfs overuren draaien zodat Lianne in ook op zondag de juiste medicijnen kan hebben. We zijn Tara enorm dankbaar dat ze zo vroeg op de maandagochtend kwam helpen! Jullie maken dit allemaal meer mogelijk voor ons. Lianne probeert om de dag een nieuw matras en wordt een expert in dat gebied - hopelijk vind ze snel een goed matras wat fijn is voor haar. Thuis blijft ze dealen met de nasleep van de bestralingen en probeert ze de juiste combi medicijnen te vinden - dit gaat niet zonder veel pijn en soms wat dwarrelige gedachten en een niet heel helder denkpatroon. Haar privé chef en lieve mama vervult haar culinaire wensen. Dank oom Auke, voor de heerlijke custard vla die voor Lianne maakte en Helma voor het rennen vliegen om de juiste boodschappen. We zijn dankbaar dat Lianne meer eetlust heeft en bidden dat ze kracht krijgt van het eten waar ze nu met volle teugen van geniet. Een boterham met Nederlandse kaas was zo fantastisch zondag ochtend!
Lianne is vastbesloten. Als zij wat in haar hoofd heeft doet ze er alles aan om het waar te maken. Zondag wilde ze heel graag naar Crossroads. Zo wij gingen. Bijna iedereen van ons gezin ging mee. We werden bij de kerk verwelkomt door Char die klaarstond met een rolstoel voor Lianne. Er waren voor ons banken gereserveerd. Het was fijn om achter ons te kijken en daar ook veel van Lianne dr vrienden te zien! Lianne genoot en vond het erg fijn met haar kerkelijke familie te zijn; het kostte haar veel energie maar heeft haar ook veel energie gegeven.
Toen was het maandag. Corné, Erika, Manuel, Juda en Marieta gingen terug naar Nederland. Ik vertelde Lianne dat ik het de hele dag probeerde te ontwijken, dat afscheid, dat tot ziens, dat doei zeggen. Ik wilde er niet over nadenken, wilde dat het niet waar was. Afscheid is moeilijk. Dat was altijd al zo. Je zou denken dat na 7 jaar niet meer bij familie te wonen ik er wel aangewend zou zijn. Je zou denken dat je dat nu wel geleerd hebt als je 14 jaar geleden naar de andere kant van de wereld ben verhuisd, maar nee. Je zou denken dat je er beter in wordt, maar dat wordt je niet. Het lijkt zelfs of het iedere keer moeilijker wordt, meer rauw wordt van binnen, meer van je hart scheurt, en nog meer tranen vrij over je wangen lopen.
We huilden en het deed zeer. We baden en het kalmeerde ons. We gave knuffels en het was goed. Heel goed. Heel zoet.
Psalm 27. Het lag al een aantal dagen op mijn hart. Een van de dagen waren Corné, Erika en ik bij Lianne in FMC. Lianne had die dag een eigen kamer gekregen, met het etiket OC1 en een enorm whiteboard. We moesten het toch een beetje eigen maken, gezelligheid toevoegen want Lianne zou er waarschijnlijk best een tijdje liggen. Ik vroeg of ik iets op het whiteboard mocht schrijven, en toen opperde ze Psalm 27. Ik schreef terwijl Lianne wat verzen voorlas.
De HEER is mijn licht, mijn behoud, Wie zou ik vrezen? Bij de HEER is mijn leven veilig, Voor wie zou ik bang zijn? Hij laat mij schuilen onder zijn dak Op de dag van het kwaad, Hij verbergt mij veilig in zijn tet, Hij tilt mij hoog op een rots Mag ik niet verwachten de goedheid van de HEER In het land van de levenden? Wacht op de HEER, Wees dapper en vastberaden, ja , wacht op de HEER. (v.1,5,13,14)
Het was vrijdag toen ik dit schreef. Op zondag kwamen de Ebenals op bezoek. Don vertelde ons dat ze die ochtend bij hen in de gemeente voor Lianne hadden gebeden met wat mensen en dat iemand daarna naar hem toe was gekomen om Psalm 27 met hem te delen, en of hij dat met Lianne wilde delen. We waren sprakeloos. Alleen God kan die woorden geven. Later die week werd Lianne naar een andere kamer verhuist, een plek met een buurvrouw, dus dat was wel even wat anders na het rijk alleen te hebben gehad voor een paar dagen. De schoonmaaksters kwamen snel nadat Lianne verhuisde; kamer OC1 werd van top tot teen geschrobd. Alles werd gereinigd, het beddengoed verschoont, en de kamer klaar gezet voor een nieuwe patiënt. Alles, behalve het whiteboard. Het whiteboard bleef hetzelfde. Psalm 27 bleef staan. Toen wij zaterdag het ziekenhuis voorgoed verlieten stond de Psalm er nog. Het Woord van God houdt stand, terwijl alles om ons heen veranderd. Het Woord blijft, het staat vast, blijft sterk, blijft hetzelfde. God blijft hetzelfde. Hij is de houvast van ons leven. Hij is de bescherming in de storm, en wij mogen veilig in Zijn aanwezigheid zijn, de plek waar Hij is, Zijn woning, Zijn thuis. Hoe we bidden om Zijn goedheid te zien in het land van de levenden, de plaats waar wij nu zien.
Hoe we op Hem wachten, hoe we dapper en moedig en vastberaden proberen te zijn. Wacht op de HEER.
~Marieta~
Kommentare